We are so average We are all Unassuming Sociologists Without the itching Craving For savory thought The many surround themselves With their own cardboard cutouts Never challenging their patience Their ideologies Or their loyalty The few are consistently Agitated and left with more questions Than answers On why people are the way they are So the choice is The easy flowing of like minded ones? Or the conflicting intermingling of divergent minds?
ქართველები მუდამ ვიბრძოდით თავისუფლებისთვის, მაგრამ ჩვენთვის პრიორიტეტი, ყოველთვის ის იყო, რომ ვყოფილიყავით თავისუფალი რაღაცისგან და არა თავისუფალი რაღაცისთვის. ჩვენ თავს ვიცავდით თურქ-სელჩუკებისგან, თავს ვიცავდით ოსლამეთისგან, ვიცავთ თავს რუსეთისგან, მაგრამ არასდროს გვიბრძოლია ჩვენს თავთან, იმისთვის რომ უკეთესები ვყოფილიყავით.
რიგით ქართველს შეუძლია დაიცვას შვილები გეებისგან, ქართველობის დაკარგვისგან, ბოროტი ამერიკისგან და გახრწნილი ევროპსიგან, მას შეუძლია იყოს თავისუფალი ქართული სტერეოტიპებისგან, დაიცვას თავი მომავალი უბედურებებისგან. ჩვენ მუდამ ვიბრძვით იმის წინააღმდეგ რაც გვძულს, და თითქმის რასდროს იმისთვის, რაც გვიყვარს.
ჩვენ გვძულს მტერი, მაგრამ არ გვიყვარს საკუთარი თავი. ჩვენი თავისუფლება, მუდამ ნეგატივითაა მოტივირებული.
ცხოვრებისგან გაბოროტებულ. დაბოღმილ ადამიანებს ვგავართ. მზად ვართ, საკუთარი თავი შევწიროთ მათ, ვინც ჩვენ აზრს არ იზიარებენ. ვიბძოლოთ ხმლით, მუშტით სიტყვით, ტაბურეტკით თუ ცინიზმით. დავცინით ადამიანებს რომელებიც რაღაცისგან თავისუფლები არ არიან და არაფერს ვაკეთებთ მათი გათავისუფლებისთვის.
ექსპერტი : ამ ცხოვრებაში ძალიან ცოტა რამ თუა, რაც ლოგიკას ექვემდებარება.
ზოგიერთი რამ, ყოველთვის პირდაპირპროპორციულია.'
მე : მაგალითად.
მე არ ვარ ცუდათ. მე არასდროს ვარ ცუდ ხასიათზე.
იმისთვის, რომ ცუდათ იყო, უნდა მოხდეს რამე, რაც ცუდ ხასიათზე დაგაყენებს.
არაფრის გამო ცუდ ხასიათზე ვერ იქნები.
ჩემი არაფერი კი ჩემივე ყველაფერია.
ექსპერტი: ზოგადად იაპონელებს ძალიან უყვართ უცნაური ნივთების გამოგონება. მაგალითად "ბრჭყვიალა ფეკალური მასები" ჭამ გარკვეული რაოდენობის ბრჭყვიალა მასას და მერე შენი ორგანიზმი ბრჭყვიალა ფეკალურ მასებს გამოყოფებს. იდიოტი იაპონელები.
მე: გაუმარჯოს იაპონელებს! არსებობენ ადამიანები, რომელებიც საკუთარ ცხოვრებას ზუსტად იგივეს უშვებიან. წარმოსახვით ბრჭყვიალებას ყლაპავენ და მერე უხარიათ.
გაუმარჯოს გამოყლევებულ ადამიანებს!
ექსპერტი : ზოგადად გამოყლევებული ადამიანები ყოველთვის ბევრად უკეთესად გრძნობენ თავს. ისინი არ ფიქრობენ არაფერზე, გარდა რამდენიმე პრიმიტიული საკითხისა, ისახავენ მიზანს და მერე თავისი გამოყლევებული მეთოდებით ამ მიზანს აღწევენ.
მე : გაუმარჯოს გამოყლევებულ მეთოდებს და პრიმიტიულ საკითხებს! ვინ აძლევს ადამიანებს უფლებას გადაწყვიტონ ვინაა გამოყლევებული და ვინ პრიმიტულად აზროვენებს?
ექსპერტი : მე.
მე: მოდი დავთვალოთ. ცხოვრებაში რამდენჯერ გადაგიწყვეტია, რომ ვიღაც ყლეა?
ექსპერტი: ბევრჯერ
მე : და რამდენჯერ ყოფილა შემთხვევა რომ გამოყლევებული ბევრად უკეთაა ვიდრე შენ
ექსპერდი: სწორედ ამაში მდგომარეობს პრობლემა. ისინი არიან კარგად, მხოლოდ იმიტომ, რომ გამოყლევებულები არიან, ვერ ხედავენ, არ ესმით, კმაყოფილები არიან. შენ გინდა იყო ეგეთი გამოყლევებული?
მე: მე არცერთი მინდა. მე მარტო ის მინდა, რომ ჩემი ყველაფერი ყველაფერი იყოს და არა არაფერი.
შენ იცი, რომ დროა ივარჯიშო. ჭამო ნაკლები ცხიმი და მეტი ბოსტნეული.
იცი რომ მეტი უნდა ისწავლო და იფიქრო
იცი რომ დროა რუტინას შეეშვა და საინტერესო საქმიანობით დაკავდე.
მაგრამ ცოდნა და თქმა ერთია, მცდელობა და შედეგი კი მეორე.
იცი, რომ სოციალურ ქსელს ნაკლები დრო უნდა დაუთმო.
ახლა შენ უნდა წერდე წიგნს, სწავლობდე საოცნებო ენას, უკრავდე გიტარაზე ან თუნდაც ოთახის დეკორაციას ცვლიდე.
იცი, რომ ახლა მონიტორს არ უნდა მიშტერებოდე, მაგრამ არაფერს ცვლი.
რამდენი ორშაბათია უნივერსიტეტში არ წხვედი, რამდენი პირველი რიცხვიდან დაიწყე სატრენაჟორო დარბაზში სიარული, რამდენი შაბათია დაგეზარა დილით სირბილი და რამდენი წელია, იცი რომ ყველაფერს რასაც უნდა აკეთებდე, არ აკეთებ.
შენ ასჯერ მაინც გაქვს გათვლილი ყველა ნაბიჯი, რომელიც სასურველი მიზნის მისაღწევად უნდა გადადგა. და სწორედ ეს ცოდნა გაკავებს.
გინდა იცხოვრო ჯანმრთელად? - ჭამე მეტი ხილი და ბოსტნეული
გინდა უკეთეს ფორმაში იყო? - ივარჯიშე
გინდა წიგნი დაწერო? - ეს ოხერი პირველი წერტილი მაინც დასვი
გინდა იაპონური ისწავლო? - იმეცადინე
და რას აკეთებ შენ?
კითხულობ ათას სისულელეს
ლაპარაკობ გაუთავებლად
გადაგაქვს ყურადღება
თავს გრძნობ დამნაშავედ
ივიწყებ
გადაწყვეტ რომ დროა საქმეს ხელი სერიოზულად მოკიდო
და მერე ისევ იგივეს იმეორებ.
ლაპარაკი საქმე, მხოლოდ ორატორებისთვისაა.
შენთვის არა.
კითხვა საქმე მაშინაა, როცა მეტი წიგნის წაკითხვას გადაწყვეტ.
და ერთადერთი რამ, რამ ამ ყველაფრისგან გაშორებს, შიშია.
შიში, რომ რაღაც არ გამოგივა, შიში, რომ ვიღაც შენზე უკეთესია, შიში რომ საკმარისი ძალა არ გაქვს.
რატომ გირჩევნია Facebook ზე ან სკაიპში უაზრო საუბარი ვარჯიშს? იმიტომ რომ არ იცი საიდან დაიწყო. იმიტომ რომ ცვლილებებს გაურბიხარ. იმიტომ რომ გეშინია ვიღაცის თვალში იდიოტად არ გამოჩნდე, როდესაც ბარში ლუდის მაგივრად მინერალურ წყალს შეუკვეთავ. იცი, რომ ისედაც ცოტა გაქვს და არ გინდა ესეც დაკარგო.
შენ გეშინია, არ გამოხვიდე ცუდი მასწავლებლი, რეჟისორი, მენეჯერი, აგენტი, სპორტსმენი, მუსიკოსი, მხატვარი ან თუნდაც დედა.შენ გეგმავ ათას უაზრო სტრატეგიას რომ თავი გაიმართლო, იმიტომ რომ მერე გული არ გეტკინოს.
შიში ტრაგედია არაა.
მთელი ცხოვრება ამ შიშით ცხოვრებაა ტრაგედია.
You are not different with your friends, who are all the same.
დიდი ხანია, რაც ქართული, მამაპაპური სტერეოტიპები წარსულს ჩაბარდა. ის ნეტარი დროც წავიდა, როცა დახეული ჯინსის და "ბლუზ ბოქსში" ნაყიდი დიმუ ბორგირის ან თუნდაც ლედ ზეპელინის ჩანთის გამო ქუჩაში ვინმეს სცემდნენ. როგორც ერთი ჩემი მეგობარი იტყოდა, ეხლა არამაინსტრიმია მეინტრიმი. ვერაფრით შევედავები. გადაშენების პირას არიან მისული ქურდული მენტალიტეტის მატარებელი მამრები. უმეტესობამ, ბრწყინვალე ძველ ბიჭური მომავალი ფეხებზე დაიკიდა, ბანკში მუშაობა და კლუბებში სიარული დაიწყო. ვარდისფერი პერანგი, სექსუალური ორიენტაციის პირდაპირ პროპორციული აღარაა. აზროვნების არეალი ასე თუ ისე გაფართოვდა. მოკლედ, გვეშველასავით.
და მაინც , საზოგადოების ერთი ნაწილი ძველსა და ახალს შორისაა გაჭედილი, ცალი ხელით გენეტიკურ მარაზმს ეპოტინება, მეორე ხელით კი "პრადვინუტი" ტიპის იმიჯს. ეს დაახლოებით ის კონტიგენტია, ცოლად არაქალიშვილს რომ მოიყვანენ, რატომაც არა, მაგრამ და, მაქსიმუმ პირველ საათზე სახლში უნდა იყოს. უბანზე კაი ტიპის იარლიყი კვლავაც აქვთ შერჩენილი, აბა ჩმორები ხო არ იქნებიან. ახალგაზრდობაში, piczo.com - ზე, ვაკის, ვერის, მთაწმინის და საბურთალოოოოოოს ყველაზე სიმპატიურ/ლამაზებში მოწინავე ადგილები ეჭირათ, ეხლა Facebook ის "ყველაზე გამორჩეუელებეეეს" დასცინიან, იმიტომ რომ გოიმობაა.
მეორე ნაწილი ერთი უკიდურედობიდან მეორეში გადავარდა, კერკეტი კაკლის ნაჭუჭში მყუდროდ მოკალათდა და ცხვირის გაყოფის მცირეოდენ პერსპექტივაზეც კი აჟრიალებს. ამ "კუტოკში" რომ იტრიალო, აუცილებლად უნდა აკმაყოფილებდე რამდენიმე უუუუუმნიშვნელოვანეს სტანდარტს. პირველ რიგში დაშტამპურ აზროვნებას უნდა ეწინააღმდეგოდე, მაგრამ რიგი და რიგი შტამპების გარეშე ვერც შენ იქნები " პრადვინუტი, ლიბერალი და მოაზროვნე ტიპი. "
პირველ რიგში, მაგარი "ყლეზე მკიდია" უნდა იყო. აი ყველა და ყველაფერი ყლეზე უნდა გეკიდოს, ისე არ დაგაფასებენ. უნდა უსმენდე კარგ მუსიკას, მაგრამ ლეიდი გაგას რეპერტუარის აზრზეც იყო, იცოდე რამდენიმე "კლუჩავოი" ავტორი, სადმე საუბარი რომ ჩამოვარდეს, ხომ მოგეჭრა თავი. ადამიანი, რომელთანაც 20 mutual friend მაინც არ გყავს FB ზე, ადამიანთა რიგებში არ განიხილება, მითუმეტეს თუ "მე მიყვარს ჩემი პატრიარქი" და "მე მიყვარს ჩემი საქართველო" აქვს დალაიქებული. არავითარ შემთხვევაში არ უნდა იყო რელიგიური, მაგრამ არც ათეისტი. უბრალოდ ფეხებზე უნდა გეკიდოს და მორწმუნე ადამიანების IQ ის ეჭვის თვალით უყურებდე. 20 წლის ქალიშვილი ცოდოა, ის ხომ ქართული მენტალიტეტის ტყვეობის მსხვერპლია. ლიბერალურად უნდა იყო განწყობილი LGBT საზოგადოების მიმართ, ერთი ორი მეგობარიც უნდა გყავდეს და ამ თემაზე საუბრისას ათასჯერ დასძინო, რომ "ადამიანებს როგოც მოსწონთ ისე ცხოვრობენ." სქინი ჯინსი კარგია, ოღონდ დაკუნთულ, მაღალ ტიპებზე, გამხდარი და დაბალი სქინი ჯინსიანი ბიჭის ორიენტაცია, გულის სიღრმეში მაინც კითხვის ნიშნის ქვეშ უნდა იდგეს. უნდა ამბობდე რომ არასდროს მოიყვან ცოლს, ან გათხოვდები, შენ ხომ რიგითი ქართველი არ ხარ, არ ყოფილხარ და არც იქნები. დაოჯახება შენი ცხოვრებისეული თვითმიზანი არაა, არც ბავშვების გაგდება და იმათი პამპერსების ცვლა. ბევრიად უფრო მეტი პერსპექტივა გაქვს ცხოვრებაში. მაქიმალურად უნდა ეტანებოდე ალკოჰოლს, სხვანაირად უბრალოდ მოწყენილობით მოკვდები, მართლაც "ამდენ მთვრალს ჩემმა მტერმა უყურა ფხიზელი თვალით." აუცილებლად უნდა დადიოდე, თბილისის რამდენიმე ასე თუ ისე underground ადგილას და მეპატრონიან დამლაგებლიანად ყველა "კაი გამარჯობას" გეუბნებოდეს. სახინკლე გოიმობაა, შაურმა უფრო. ღვინო - მხოლოდ წითელი. ლუდი - დიდი რაოდენობით. რედბულ ვოდკა და მოჰიტოც, თუ ხელფასიდან 1 კვირაზე მეტი არაა გასული. მერე ისევ ლუდი. ამ ყველაფრის ფონზე ღრმად უნდა იყო დარწმუნებული შენც ინდივიდუალიზმში. არ ხარ ესეთი, იმიტომ რომ სხვანაირი უბრალოდ ცუდი ტიპი იქნები, მუდამ ასეთი იყავი და იქნები.
საბოლოოდ მაინც ყველაფერი მოჩვენებითი და სანახევროა, არ აქვს მნიშვნელობა პარასკევი-შაბათი მონასტერში დავდივართ თუ კაფე გალერიში, უბანზე ვბირჭაობთ თუ კანუდოსის ფანტანთან, კლუბში ვსვამთ თუ სახინკლეში, დედას ვერ ვაკადრებთ თუ მამას, თავისუფალ დროს 9gag ზე ვატარებთ თუ tumblr ზე, პიზდეცინტელექტუალები ვართ თუ კაი ბიჭები და გოგოები, ფაქტია, რომ ძველი სტერეოტიპები, ყოველთვის ახლით ნაცვლდება, და სიტყვა "კარგსაც" პირდაპირ ვერავინ განმარტავს. უბრალოდ ყველა ვცდილობთ დროს არ ჩამოვრჩეთ და გავხდეთ ისეთები როგორსაც კონკრეტული საზოგადოებები მიგვიღებენ.
ნაბოზარი ლოკოკინები რო მოგდევენ და პახოდუ გეწევიან.
ზვიადისტი აფერისტები ეგენი.
თუ მოუნდათ სინათლის სიწრაფითაც კარგად დაქრიან.
პროსტა ყლეზე კიდიათ და ეზარებათ.
ერთმა საქვეყნოდ ცნობილმა ბოზმა თქვა "კლიტორი ამოიღე და მაგიდაზე დედო"
პლიუს ჩემი რჩევა - დაუჯერეთ პროფესიონალებს
სანამ იმის უფლება აქვთ ტიტრად ექსპერტი მიიწერონ.
მერე დაიკიდეთ.
ანტივირუსი უნდა დააყენო, აბა რა უნდა ქნა
კასპერსკი თუ არა ნოდი მაინც.
თორე მერე დაიწყებენ
ნწნწნწ, საწყალი დედამისი, უბეში გველი გამოუზრდიაო.
სირები არიან აბა რა არიან
ხო ეუბნებოდნენ დაანებეთ მაგ სიკეთეებს და მაიმუნობებს თავიო?
ხოდა იყვნენ ეხლა ურახუნონ არფას სანამ არ მობეზრდებათ.
სადამდე გაქაჩავენ რო.
ვინსტონი არის ბოროტება
და კიდე ისაა ბოროტება, ოცდახუთმა ყავისფერმა ძაღლმა
ერთი კოპლებიანი და კოჭლი რო ვერ დააჩმორა
არადა ყოველ ღამე ტვინი წაიღეს ყეფით.
მერე ის იქნება კარგი ეს კოპლებიანი ყველა გუბეს რო გადაწვავს?
კაცი რო ტუელტში თავს ჩამოიხრჩობს დედა არ უნდა აგინო?
ეგრე ძაან თუ უნდა, წავიდეს
ცოტა უფრო საინტერესოდ მაინც მოკვდეს.
კიდე ერთი კეთილი რჩევა ჩემგან
Free yourself from being yourself
აი რო არ გეძინება და უნიჭო ჰაიკუებს რო იმასშვები. ბოზები მაგენი.
ჰაიკუ არა ყლე.
გაიტანეთ გრელანდია.
ან არ გაიტანოთ, ეკიდოს, მოსტყვნია პატრონი.
It was a teenage wedding and the old folks wished them well.
